Bir yol düşünün sonu nereye çıkıyor bilmiyorsunuz. 

Yolda yürümeye başladın, ilerledikçe nereye gittiğini bilmiyorsun diye düşünüyorsun. Her an bacak kasların yaralanaca diye korkuyorsun ve endişeden yürümek daha da zor geliyor. 

Sen bu düşünceler içinde kaybolmuşken yolunun üstünde  tepecik çıkıyor. Önce birini geçiyorsun, pek yüksek değil. Yürümeye devam ediyorsun bir süre sonra bir tane daha…

İlerledikçe tepecikler daha dik olmaya ve sık yolunun üstüne çıkmaya başlıyor. . Artık bacakların iyice yorulmuş. Bu durumda korkuların aklına geliyor. Ya ayağıma zarar verirsem, nereye gidiyorum? , nerdeyim ?, yolun sonu yok? , beceremiyorum, yürüyemiyorum?, başaramıyorum  …….  

Böyle düşünen bir kişinin bir adım daha atabilir mi ? 

Yol aynı ;  Yürümeye başlıyorsun ama bu sefer yolun sonunda bu dünyada en sevdiğin kişinin seni beklediğini biliyorsun.Yürümeye başlıyorsun. Bedenin bu yolda ilerlemek için tasarlandığını bililiyor ve inanıyorsun. Bu yüzden hiçbir kaygı ve korku aklına dahi gelmiyor. İlerledikçe yolda karşına bir tepe çıkıyor. Başta pek yüksek değil ama tepenin en üst noktasına geldiğinde yolun sonunda seni bekleyen bu dünyada en sevdiğin kişinin görüyorsun. Başta pek uzakta olduğun için görüntü net değil ama o olduğunu biliyorsun. Yolda ilerledikçe tepeler daha dikleşiyor ve sıklaşıyor. Diğer yandan tepeler yükseldikçe yolun sonundaki dünyada en çok sevdiğin kişiyi daha net görebiliyorsun ve daha yaklaşıyorsun, her bir tepede. Bedenin yorulmuş olabilir ama en sevdiğin kişiye bu kadar yakın olmanın ve ona kısa sürede ulaşacak olma düşüncesi sana ayrı bir güç veriyor ve sonunda yolun sonuna geliyorsun ve ona sımsıkı sarılıyorsun. 

Yol aynı yol peki sen hangi bakış açısı ile bakmak istersin ?